บทความที่แล้ว เราได้ทราบกันไปแล้วนะครับว่าผู้ที่ต้องรับผิดชดใช้ค่าเสียหายเพื่อการละเมิด กรณีบันไดเลื่อนกินคนนั้น ได้แก่ ผู้ครอบครองบันไดเลื่อนนั้น ๆ ซึ่งวันนี้เราจะมาดูกันต่อว่า

ค่าเสียหายที่ผู้เสียหายจะได้รับนั้น มีค่าเสียหายประเภทใดบ้างและเรียกได้เพียงใด

ค่าเสียหายที่ผู้เสียหายจะได้รับนั้นมีอยู่ 3 ประเภทคือ

ค่าเสียหายต่อร่างกาย
ค่าขาดแรงจากบุคคลภายนอก
ค่าเสียหายที่มิใช่ตัวเงิน

รายละเอียดของแต่ะละประเภทมีดังนี้

1.ค่าเสียหายต่อร่างกาย

โดยเริ่มจากค่าเสียหายประการแรก คือ ค่าเสียหายต่อร่างกาย ซึ่งประมวลกฎหมายแพ่งพาณิชย์ มาตรา 444 กำหนดค่าเสียหายในส่วนนี้ไว้ว่า

“ในกรณีทำให้เสียหายแก่ร่างกาย ผู้ต้องเสียหายชอบที่จะได้ชดใช้ค่าใช้จ่ายอันตนต้องเสียไป และค่าเสียหายเพื่อการที่เสียความสามารถประกอบการงานสิ้นเชิงหรือแต่บางส่วน ทั้งในเวลาปัจจุบันนั้น และในเวลาอนาคตด้วย”

และในวรรคสองกำหนดว่า

“ถ้าในเวลาที่พิพากษาคดี เป็นพ้นวิสัยจะหยั่งรู้ได้แน่ว่าความเสียหายนั้น ได้มีแท้จริงเพียงใด ศาลจะกล่าวในคำพิพากษาว่ายังสงวนไว้ซึ่งสิทธิที่จะแก้ไขคำพิพากษานั้นอีกภายในระยะเวลาไม่เกินสองปีก็ได้”

จะเห็นได้ว่าค่าเสียหายตามมาตรานี้ กฎหมายกำหนดไว้สามส่วน ได้แก่

1. ค่าใช้จ่ายอันตนต้องเสียไป

2. ค่าเสียหายเพื่อการที่เสียความสามารถประกอบการงานสิ้นเชิงหรือแต่บางส่วนในปัจจุบัน

3. ค่าเสียหายเพื่อการที่เสียความสามารถประกอบการงานสิ้นเชิงหรือแต่บางส่วนในอนาคต ซึ่งค่าเสียหายในอนาคตนี้ ศาลจะกำหนดให้ตามสมควรตามดุลพินิจของศาล และตามวรรคสอง กฎหมายยังเปิดช่องให้ศาลสามารถสงวนสิทธิในการแก้คำพิพากษาได้อีก ภายใน 2 ปี ทั้งนี้ ก็เพื่อให้ศาลอำนวยความยุติธรรมแก่ผู้เสียหายได้อย่างเต็มที่

2. ค่าขาดแรงงานของบุคคลภายนอก

ประการที่สอง คือ ค่าขาดแรงงานของบุคคลภายนอก ซึ่งประมวลกฎหมายแพ่งพาณิชย์ มาตรา 445 กำหนดค่าเสียหายในส่วนนี้ไว้ว่า “ในกรณีทำให้เขาเสียหายแก่ร่างกาย ถ้าผู้ต้องเสียหายมีความผูกพันตามกฎหมาย จะต้องทำการงานให้เป็นคุณแก่บุคคลภายนอกในครัวเรือนหรืออุตสาหกรรมของบุคคลภายนอกนั้นไซร้ ท่านว่าบุคคลผู้จำต้องใช้ค่าสินไหมทดแทนนั้นจะต้องใช้ค่าสินไหมทดแทนให้แก่บุคคลภายนอก เพื่อที่เขาต้องขาดแรงงานอันนั้นไปด้วย” จะเห็นได้ว่าค่าเสียหายตามมาตรานี้ กำหนดไว้ 2 ส่วน คือ

- ส่วนที่หนึ่ง คือ กรณีค่าขาดแรงงานสาหรับบุคคลภายในครัวเรือน เช่น ผู้ตายหรือผู้บาดเจ็บจากกรณีบันไดเลื่อนดังกล่าวมีหน้าที่ช่วยเหลือทำการงานในบ้านในครัวเรือน เมื่อถูกละเมิดก็เรียกค่าขาดแรงงานจากผู้ทำละเมิดได้ เช่น สามีหรือภริยามีหน้าที่อุปการะเลี้ยงดูซึ่งกันละกัน หากภริยาซึ่งทำหน้าที่ในครัวเรือนถูกทำละเมิดถึงตาย สามีสามารถฟ้องเรียกค่าขาดแรงงานในครัวเรือนจากผู้ทำละเมิดได้

- ส่วนกรณีที่สอง คือ กรณีค่าขาดแรงงานสาหรับบุคคลภายนอกครัวเรือน เป็นกรณีของบุคคลผู้มีความผูกพันที่จะต้องทำการงานให้แก่บุคคลภายนอกในอุตสาหกรรม เช่น ผู้ตายมีความผูกพันที่จะต้องทำการงานให้แก่บุคคลภายนอกในอุตสาหกรรมของเขา เช่น ลูกจ้างในโรงงานมีหน้าที่ทำงานให้เขาตามสัญญาแต่ถูกทำละเมิด ต้องรักษาตัวที่โรงพยาบาล 1 เดือน เป็นต้น

3. ค่าเสียหายที่มิใช่ตัวเงิน

ประการสุดท้าย คือ ค่าเสียหายที่มิใช่ตัวเงิน ซึ่งประมวลกฎหมายแพ่งพาณิชย์ มาตรา 446 กำหนดค่าเสียหายในส่วนนี้ไว้ว่า “ในกรณีทำให้เขาเสียหายแก่ร่างกาย ผู้ต้องเสียหายจะเรียกร้องเอาค่าสินไหมทดแทน เพื่อความที่เสียหายอย่างอื่นอันมิใช่ตัวเงินด้วยอีกก็ได้” ยกตัวอย่างคำพิพากษาฎีกาที่ 1794/2517 “เมื่อการละเมิดทำให้โจทก์เสียหายถึงทุพพลภาพโจทก์ย่อมเรียกค่าเสียหายเพื่อการที่เสียความสามารถประกอบอาชีพได้ตามมาตรา 444 และความทุพพลภาพที่เกิดขึ้นยังเข้ากรณีเป็นความเสียหายแก่ร่างกายของโจทกตามมาตรา 446 ด้วย โจทก์จึงเรียกได้ทั้ง 2 ประการ คือ ถ้าต้องทุพพลภาพ นอกจากเรียกค่าทุพพลภาพเพราะเสียหายแก่ร่างกายแล้ว ยังฟ้องเรียกค่าเสียหายที่เสียความสามารถประกอบการงานได้ อีกไม่ถือว่าเป็นการซ้ำซ้อนสมมติว่าขาขาดเรียกค่ารักษาพยาบาล ค่าใช้จ่ายที่ตนต้องเสียไป และเหตุจากขาขาดอันเดียวกันนี้ ยังเรียกค่าเสียความสามารถในการประกอบการงานได้ ทั้ง ๆ ที่ในจุดเดียวกันก็ตาม”