มาตรา 403 แห่งประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์

“มาตรา 403 หรือ “ป.พ.พ. มาตรา 403” คืออะไร? 

“มาตรา 403” หรือ “ป.พ.พ. มาตรา 403 “ คือ หนึ่งในมาตราของประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ 
ซึ่งบัญญัติไว้ว่า “ ถ้าผู้จัดการมิได้มีบุรพเจตนาจะเรียกให้ตัวการชดใช้คืน ผู้จัดการก็ย่อมไม่มีสิทธิเรียกร้องเช่นนั้น
              การที่บิดามารดา ปู่ย่า ตายาย บำรุงรักษาผู้สืบสันดานเป็นทางอุปการะก็ดี หรือกลับกันเป็นทางปฏิการะก็ดี เมื่อกรณีเป็นที่สงสัยท่านให้สันนิษฐานไว้ก่อนว่าไม่มีเจตนาจะเรียกให้ผู้รับประโยชน์ชดใช้คืน “

2 ตัวอย่างจริงของการใช้” มาตรา 403” หรือ “ป.พ.พ. มาตรา 403 ” ในประเทศไทย

1. คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 1584/2479
ผู้ปกครองของเด็กที่ได้จ่ายเงินให้แก่เด็กเป็นค่าเสื้อผ้า ค่าใช้จ่ายเบ็ดเตล็ดแลค่ายารักษาโรคนั้นถือว่าเป็นการให้โดยหน้าที่ธรรมจรรยา จะเรียกเงินเหล่านี้คืนไม่ได้ ประมวลวิธีพิจารณาแพ่ง ม.225-249 ข้อกฎหมายที่คู่ความจะยกขึ้นโต้แย้งได้นั้น ถือเอาโอกาศแรกที่เกิดขึ้นไม่จำเป็นจะต้องโต้แย้งอันมาแต่ในศาลชั้นต้น
ฎีกาอื่นที่เกี่ยวข้องแยกตามกฎหมายและมาตรา
ป.พ.พ. ม. 403
ป.วิ.พ. ม. 225-249

2. คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 343/2472
เข้าจัดการของเขาโดยเจตนาทุจจริตแลได้ทดรองเงินไปนั้น ตัวการไม่ต้องชดใช้เงินค่าธรรมเนียมอย่างไร จึงจะหักจากกองมฤดก
ฎีกาอื่นที่เกี่ยวข้องแยกตามกฎหมายและมาตรา
ป.พ.พ. ม. 403, ม. 405