คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 6492 - 6510/2531
ประกาศกระทรวงมหาดไทย เรื่อง การคุ้มครองแรงงาน ม. 10
ตามข้อตกลงกำหนดให้สะสมและเลื่อนวันหยุดพักผ่อนประจำปีไปรวมหยุดในปีที่ถูกเลิกจ้างได้ โจทก์จึงมีสิทธิหยุดพักผ่อนสำหรับวันที่สะสมมาในปีที่ถูกเลิกจ้าง เมื่อโจทก์มิได้หยุดพักผ่อนและถูกเลิกจ้างเพราะเหตุเกษียณอายุ จำเลยจึงต้องจ่ายค่าจ้างสำหรับวันหยุดพักผ่อนประจำปีโดยคิดคำนวณค่าจ้างในปีที่เลิกจ้างนั้นให้แก่โจทก์
โจทก์ทั้งสิบเก้าฟ้องว่า โจทก์ทั้งสิบเก้าเป็นลูกจ้างประจำของจำเลยต่อมาวันที่ ๑ ตุลาคม ๒๕๓๑ จำเลยเลิกจ้างโจทก์ทั้งสิบเก้าเพราะเหตุเกษียณอายุโจทก์แต่ละคนมีสิทธิหยุดพักผ่อนประจำปีในปี ๒๕๓๐ และปี ๒๕๓๑ ได้ปีละสิบวัน จำเลยไม่จ่ายค่าทำงานในวันหยุดพักผ่อนประจำปีให้โจทก์ที่ ๑ ถึงโจทก์ที่ ๑๕ และโจทก์ที่ ๑๗ ถึงโจทก์ที่ ๑๙ ขอให้บังคับจำเลยจ่ายค่าชดเชยส่วนที่ยังขาดแก่โจทก์ทั้งสิบเก้า และจ่ายค่าจ้างสำหรับวันหยุดพักผ่อนประจำปีแก่โจทก์ที่ ๑ ถึงโจทก์ที่ ๑๕ และแก่โจทก์ที่ ๑๗ ถึงโจทก์ที่ ๑๙ พร้อมดอกเบี้ย
จำเลยทั้งสิบเก้าสำนวนให้การว่า จำเลยมิได้เลิกจ้างโจทก์ทั้งสิบเก้าโจทก์แต่ละคนไม่มีสิทธิฟ้องเรียกค่าจ้างสำหรับวันหยุดพักผ่อนประจำปี เพราะโจทก์แต่ละคนไม่ใช้สิทธิลาหยุดพักผ่อนประจำปีเอง วันหยุดพักผ่อนประจำปีที่โจทก์แต่ละคนฟ้องไม่ถูกต้องขอให้ยกฟ้อง
ศาลแรงงานกลางพิพากษาให้จำเลยจ่ายค่าชดเชยแก่โจทก์ที่ ๑ ถึงโจทก์ที่ ๑๙ พร้อมดอกเบี้ย กับให้จำเลยจ่ายค่าจ้างสำหรับวันหยุดพักผ่อนประจำปีแก่โจทก์ที่ ๑ ถึงโจทก์ที่ ๑๕ และแก่โจทก์ที่ ๑๗ ถึงโจทก์ที่ ๑๙ พร้อมดอกเบี้ยทั้งนี้สำหรับโจทก์ที่ ๔ ที่ ๗ ที่ ๘ และที่ ๙ ไม่ขอดอกเบี้ยมาทั้งสองจำนวนจึงไม่จ่ายให้
จำเลยทั้งสิบเก้าสำนวนอุทธรณ์ต่อศาลฎีกา
ศาลฎีกาแผนกคดีแรงงานวินิจฉัยว่า จำเลยอุทธรณ์ว่าการหยุดพักผ่อนประจำปีโจทก์แต่ละคนจะเลือกหยุดวันใดก็ได้ จำเลยไม่เคยยับยั้ง แต่โจทก์แต่ละคนไม่ใช้สิทธิลาหยุดเอง การเรียกเอาค่าจ้างในวันหยุดพักผ่อนประจำปีจึงเป็นการใช้สิทธิโดยไม่สุจริต และที่ศาลแรรงานกลางคำนวณค่าจ้างสำหรับวันหยุดพักผ่อนประจำปีที่สะสม โดยคิดจากค่าจ้างของปีที่ถูกเลิกจ้างเป็นการไม่ถูกต้องพิเคราะห์แล้วเห็นว่า จำเลยมิได้กำหนดล่วงหน้าให้โจทก์แต่ละคนลาหยุดพักผ่อนประจำปีได้ในช่วงใด ตามประกาศกระทรวงมหาดไทย เรื่องการคุ้มครองแรงงาน ข้อ ๑๐ จำเลยจึงไม่อาจอ้างได้ว่าโจทก์แต่ละคนไม่ใช้สิทธิลาหยุดพักผ่อนประจำปีเอง โจทก์แต่ละคนจึงมีสิทธิฟ้องเรียกค่าจ้างสำหรับวันหยุดพักผ่อนประจำปีจากจำเลยได้ และไม่เป็นการใช้สิทธิโดยไม่สุจริตแต่อย่างใดส่วนการคิดคำนวณค่าจ้างสำหรับวันหยุดพักผ่อนประจำปีที่สะสมและ เลื่อนไปรวมหยุดในปีที่ถูกเลิกจ้างนั้นพิเคราะห์แล้วเห็นว่า เมื่อมีการตกลงให้สะสมและเลื่อนวันหยุดพักผ่อนประจำปีไปรวมหยุดในปีที่ถูกเลิกจ้าง โจทก์แต่ละคนย่อมมีสิทธิหยุดพักผ่อนสำหรับวันที่สะสมมาในปีที่ถูกเลิกจ้างได้ เมื่อโจทก์แต่ละคนมิได้หยุดพักผ่อนและถูกเลิกจ้างโดยที่มิได้กระทำความผิด จำเลยก็มีหน้าที่ต้องจ่ายค่าจ้างสำหรับวันหยุดพักผ่อนประจำปีโดยคิดคำนวณจากค่าจ้างในปีที่เลิกจ้างให้แก่โจทก์ ที่ศาลแรงงานกลางคิดคำนวณมาจึงชอบแล้ว
พิพากษายืน
หมายเลขคดีดำศาลฎีกา nan
แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ชื่อคู่ความ โจทก์ - นายยนต์ อุดมสุข กับพวก ล. - การท่าเรือแห่งประเทศไทย
ชื่อองค์คณะ ศักดา โมกขมรรคกุล มาโนช เพียรสนอง นำชัย สุนทรพินิจกิจ
ศาลชั้นต้นและศาลอุทธรณ์ที่ตัดสิน ศาลแรงงานกลาง - นายวิรัตน์ ลัทธิวงศกร ศาลอุทธรณ์
