คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 2662/2530
ประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ ม. 456, 496
ข้อตกลงที่ผู้รับซื้อฝากยินยอมที่จะขายทรัพย์คืนให้แก่ผู้ขายฝากเมื่อทรัพย์ที่ขายฝากได้หลุดเป็นสิทธิของผู้รับซื้อฝากแล้ว เข้าลักษณะเป็นคำมั่นจะขายทรัพย์ซึ่งบังคับกันได้ มิใช่เป็นการขยายเวลาไถ่ทรัพย์อันต้องห้ามตามนัยแห่งประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา 496.
โจทก์ฟ้องว่าจำเลยได้ขายฝากที่ดินและบ้านแก่โจทก์ กำหนดไถ่ถอนภายใน 1 ปี เมื่อครบกำหนดแล้วมิได้ไถ่ถอน และคงอยู่อาศัยในทรัพย์สินดังกล่าวโจทก์แจ้งให้ออกไปจำเลยเพิกเฉย จึงขอให้บังคับจำเลยและบริวารออกไปจากที่ดินและบ้านดังกล่าว ห้ามเกี่ยวข้องอีกต่อไป
จำเลยให้การว่าได้ขายฝากที่ดินและบ้านให้โจทก์จริง แต่เมื่อล่วงเลยระยะเวลาไถ่ถอนแล้ว โจทก์ได้ยินยอมให้จำเลยไถ่ถอนที่ดินและบ้านได้ในภายหลังจำเลยกำลังหาเงินไปไถ่ถอน ขอให้ยกฟ้อง
ในวันนัดชี้สองสถาน ศาลชั้นต้นสั่งงดสืบพยาน พิพากษาขับไล่จำเลยและบริวารออกไปจากทรัพย์พิพาท และส่งมอบคืนแก่โจทก์ในสภาพเรียบร้อย
จำเลยอุทธรณ์
ศาลอุทธรณ์พิพากษายกคำพิพากษาศาลชั้นต้น ให้ศาลชั้นต้นพิจารณาและพิพากษาใหม่ตามรูปคดี
โจทก์ฎีกา
ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า หากคดีพิจารณาได้ความจริงตามคำให้การของจำเลยแล้ว ข้อตกลงดังกล่าวอาจเข้าลักษณะเป็นคำมั่นจะขายทรัพย์ซึ่งบังคับกันได้เพราะการที่ผู้รับซื้อฝากยินยอมที่จะขายทรัพย์คืนให้แก่ผู้ขายฝาก เมื่อทรัพย์ที่ขายฝากได้หลุดเป็นสิทธิของผู้รับซื้อฝากแล้วมิใช่เป็นการขยายเวลาไถ่ทรัพย์อันต้องห้ามตามนัยแห่งประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา 496 ดังนั้นจึงควรได้สืบพยานฟังข้อเท็จจริงในเรื่องนี้ต่อไป
พิพากษายืน.
หมายเลขคดีดำศาลฎีกา nan
แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ชื่อคู่ความ โจทก์ - นาย จิต ต์ จู ใจ บุญ จำเลย - นาง อวยพร พุ่มสอาด
ชื่อองค์คณะ สวัสดิ์ รอดเจริญ ดุสิต วราโห คำนึง อุไรรัตน์
ศาลชั้นต้นและศาลอุทธรณ์ที่ตัดสิน nan
