คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 2316/2525
ประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ ม. 582 ประมวลรัษฎากร ม. 50 (1) ประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง ม. 141 พระราชบัญญัติจัดตั้งศาลแรงงานและวิธีพิจารณาคดีแรงงาน พ.ศ.2522 ม. 31, 51 ประกาศกระทรวงมหาดไทย เรื่อง การคุ้มครองแรงงาน
ภายใต้ระเบียบของนายจ้างซึ่งเป็นข้อตกลงเกี่ยวกับสภาพการจ้างลูกจ้างมีสิทธิจะลาออกจากงานเมื่อใดก็ได้ เมื่อลูกจ้างยื่นใบลาออกถูกต้องตามระเบียบแล้ว ทั้งเป็นสิทธิของลูกจ้างที่กำหนดวันลาออกได้ นายจ้างไม่ชอบที่จะอนุมัติเป็นประการอื่น การที่นายจ้างอนุมัติให้ลูกจ้างลาออกตั้งแต่วันที่ลูกจ้างยื่นใบลาอันเป็นการให้ลาออกก่อนวันที่ลูกจ้างกำหนดไว้ ย่อมเป็นที่เห็นได้ว่าลูกจ้างขาดค่าจ้างที่จะได้รับนับแต่วันยื่นใบลาจนถึงวันที่ลูกจ้างประสงค์จะลาออกอย่างแท้จริงและยัง ความเสียหายให้แก่ลูกจ้าง
ศาลแรงงานกลางได้วินิจฉัยแล้วว่าโจทก์มีสิทธิได้รับรางวัลชนะเลิศ การขายเป็นเงิน 12,000 บาท เป็นเรื่องสิทธิที่จะได้รับ เมื่อจำเลยมีสิทธิ และหน้าที่จะต้องหักภาษีเงินได้ ณ ที่จ่ายตามประมวลรัษฎากรอย่างไร คงเหลือจ่ายจริงให้โจทก์เท่าใด จำเลยย่อมกระทำได้ตามกฎหมายดังกล่าว หาจำต้องกล่าวไว้ในคำพิพากษาไม่
โจทก์ฟ้องว่าจำเลยได้จ้างโจทก์เป็นลูกจ้างประจำ ต่อมาวันที่ 9 ธันวาคม 2524 โจทก์ยื่นใบลาออกต่อจำเลยตั้งแต่วันที่ 1 มกราคม2525 แต่จำเลยให้โจทก์ออกจากตำแหน่งในวันที่ 9 ธันวาคม 2524 นั้นเอง จึงเป็นการเลิกจ้างโดยโจทก์ไม่มีความผิดและไม่บอกกล่าวล่วงหน้าขอให้บังคับจำเลยจ่ายเงินโบนัสประจำปี พ.ศ. 2524 จำนวน 15,000 บาท เงินรางวัลชนะเลิศการขายประจำปีจำนวน 24,000 บาท ค่าจ้างค้างจ่าย1,944 บาท สินจ้างแทนการบอกกล่าวล่วงหน้าตั้งแต่วันที่ 9 ธันวาคม 2524ถึงวันที่ 31 มกราคม 2525 จำนวน 11,049.86 บาท และค่าชดเชยจำนวน19,500 บาท
จำเลยให้การว่าโจทก์ไม่ใช่ลูกจ้างประจำ การที่จำเลยอนุญาตให้โจทก์ลาออกในวันที่ 9 ธันวาคม 2524 เพราะพฤติการณ์การทำงานของโจทก์ส่อไปในทางทุจริตจำเลยจึงไม่ต้องจ่ายค่าชดเชย โจทก์ลาออกจากงานเองก่อนสิ้นปีจึงไม่มีสิทธิได้รับโบนัสและโจทก์ไม่ต้องจ่ายสินจ้างแทนการบอกกล่าวล่วงหน้า ส่วนเงินรางวัลชนะเลิศการขายจำเลยจะจ่ายให้ 12,000 บาท แต่ต้องหักภาษี ณ ที่จ่ายจึงต้องจ่ายเพียง 10,800 บาท ขอให้ยกฟ้อง
ศาลแรงงานกลางวินิจฉัยว่า การที่จำเลยอนุมัติให้โจทก์ลาออกก่อนวันที่ระบุไว้ในใบลาเป็นเหตุให้โจทก์ได้รับความเสียหาย พิพากษาให้จำเลยชำระค่าเสียหายจำนวน 6,500 บาท และเงินรางวัลชนะเลิศการขายจำนวน 12,000 บาทแก่โจทก์
จำเลยอุทธรณ์ต่อศาลฎีกา
ศาลฎีกาแผนกคดีแรงงานวินิจฉัยว่า ปัญหาที่จำเลยอุทธรณ์ว่าโจทก์ทราบคำสั่งอนุมัติให้ลาออกตั้งแต่วันที่ 9 ธันวาคม 2524 แล้วก็ออกจากงานไม่มาปฏิบัติงานอีก โจทก์มิได้เสียประโยชน์ใด ๆโจทก์จึงไม่เสียหายนั้น เห็นว่า การลาออกเป็นสิทธิของโจทก์ที่จะลาออกเมื่อใดก็ได้ ทั้งนี้ภายใต้ระเบียบของจำเลยซึ่งเป็นข้อตกลงเกี่ยวกับสภาพการจ้างซึ่งมีว่า พนักงานที่ประสงค์จะลาออกจะต้องยื่นใบลาล่วงหน้าอย่างน้อย 15 วัน โจทก์ยื่นใบลาออกถูกต้องตามระเบียบแล้วทั้งเป็นสิทธิของโจทก์ที่จะกำหนดวันลาออกได้ จำเลยไม่ชอบที่จะอนุมัติวันลาเป็นประการอื่น การที่จำเลยอนุมัติให้โจทก์ลาออกก่อนกำหนดย่อมเป็นที่เห็นได้ว่า โจทก์ขาดค่าจ้างที่จะได้รับนับตั้งแต่วันยื่นใบลาออกจนถึงวันที่โจทก์ประสงค์จะลาออกอย่างแท้จริง และยังความเสียหายแก่โจทก์
ส่วนปัญหาที่จำเลยอุทธรณ์ว่า เกี่ยวกับเงินรางวัลชนะเลิศการขายจำเลยให้การว่ายอมจ่ายให้ 12,000 บาท โดยหักภาษี ณ ที่จ่ายแล้วคงจ่ายจริง 10,800 บาท แต่ศาลมิได้กล่าวไว้ ซึ่งเงินประเภทนี้โจทก์มีสิทธิที่จะได้รับจากจำเลยเพียง 10,800 บาท นั้น เห็นว่าที่ศาลแรงงานกลางได้วินิจฉัยไว้แล้วว่าโจทก์มีสิทธิได้รับเงินรางวัลชนะเลิศการขายเพียง 12,000 บาท เป็นเรื่องสิทธิที่จะได้รับ ดังนี้เมื่อจำเลยมีสิทธิและหน้าที่จะต้องหักภาษีเงินได้ ณ ที่จ่ายตามประมวลรัษฎากรอย่างไร คงเหลือจ่ายจริงให้โจทก์เท่าใด จำเลยย่อมกระทำได้ตามกฎหมายดังกล่าว หาจำต้องกล่าวไว้ในคำพิพากษานี้ไม่ศาลแรงงานกลางพิพากษาชอบแล้ว
พิพากษายืน
หมายเลขคดีดำศาลฎีกา nan
แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ชื่อคู่ความ โจทก์ - นายบัณฑูร กิจรัตนา จำเลย - บริษัทอาคเนย์ประกันภัย จำกัด
ชื่อองค์คณะ ไพศาล สว่างเนตร ขจร หะวานนท์ ดุสิต วราโห
ศาลชั้นต้นและศาลอุทธรณ์ที่ตัดสิน nan
