คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 2113/2525

โจทก์ฟ้องว่า จำเลยได้สมัครเข้าเป็นพนักงานฝึกงานกับโจทก์ โดยทำสัญญาว่าจะฝึกงานให้ครบตามหลักสูตรในกำหนดเวลา 3 ปี เมื่อฝึกงานครบแล้วจะต้องเข้าปฏิบัติงานไม่น้อยกว่า 3 ปี ถ้าลาออกระหว่างฝึกงานหรือไม่ยอมรับการเข้าปฏิบัติงานจำเลยจะชดใช้เงินให้โจทก์พร้อมด้วยดอกเบี้ย จำเลยฝึกงานแล้วโจทก์บรรจุจำเลยเป็นพนักงานจำเลยปฏิบัติงานเพียง 1 ปีก็ลาออก เป็นการผิดสัญญา จำเลยจึงต้องชดใช้เงินให้กับโจทก์ขอให้ศาลบังคับจำเลยใช้เงินแก่โจทก์พร้อมด้วยดอกเบี้ย

จำเลยแถลงรับว่าทำสัญญาตามฟ้องกับโจทก์จริง จำเลยขอลาออกและได้ทำเอกสารขอใช้เงินเพราะไม่รู้ว่าสัญญาเป็นโมฆะ และจำเลยแถลงต่อสู้คดีว่าสัญญาฝึกงานเป็นโมฆะเพราะขัดกับประกาศกระทรวงมหาดไทย เรื่อง การคุ้มครองแรงงานซึ่งกำหนดให้มีลูกจ้างทดลองงานเพียงไม่เกิน 180 วัน

ศาลแรงงานกลางพิพากษาให้จำเลยชดใช้เงินให้แก่โจทก์พร้อมดอกเบี้ย

จำเลยอุทธรณ์ต่อศาลฎีกา

ศาลฎีกาแผนกคดีแรงงานวินิจฉัยว่า ไม่มีบทบัญญัติในกฎหมายใดห้ามมิให้จ้างทดลองปฏิบัติงานเกินกว่า 180 วัน สำหรับบทบัญญัติในประกาศกระทรวงมหาดไทยเรื่อง การคุ้มครองแรงงาน ลงวันที่ 16 เมษายน 2515 ข้อ 46 เป็นเรื่องกำหนดให้นายจ้างจ่ายค่าชดเชยให้แก่ลูกจ้างประจำซึ่งเลิกจ้าง ฉะนั้น ข้อความในวรรคสุดท้ายแห่งข้อ 46ที่ว่า ความในข้อนี้มิให้ใช้บังคับแก่ลูกจ้างประจำที่นายจ้างแจ้งให้ทราบเป็นหนังสือแต่แรกว่าให้ทดลองปฏิบัติงานในระยะเวลาไม่เกิน 180 วัน และยังอยู่ในระยะเวลานั้นเพียงเป็นข้อยกเว้นว่าถ้านายจ้างเลิกจ้างลูกจ้างประจำที่นายจ้างได้แจ้งให้ทราบเป็นหนังสือเมื่อเริ่มเข้าทำงานแล้วว่าจะต้องทดลองปฏิบัติงานมีกำหนดไม่เกิน 180 วันและนายจ้างได้บอกเลิกจ้างภายในกำหนดระยะเวลา 180 วันที่ให้ลูกจ้างทดลองปฏิบัติงานแล้ว นายจ้างก็ไม่จำต้องจ่ายค่าชดเชยให้แก่ลูกจ้างดังกล่าว มิใช่เป็นเรื่องห้ามมิให้จ้างทดลองปฏิบัติงานเกิน 180 วัน สัญญาจ้างทดลองปฏิบัติงานเกิน180 วันจึงหาเป็นโมฆะไม่

พิพากษายืน

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา nan

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา

ชื่อคู่ความ โจทก์ - กระทรวงการคลัง จำเลย - นายประเสริฐ เอี่ยมรุ่งโรจน์

ชื่อองค์คณะ ไพศาล สว่างเนตร ขจร หะวานนท์ ดุสิต วราโห

ศาลชั้นต้นและศาลอุทธรณ์ที่ตัดสิน nan